Mount Kinabalu

De Nomad guesthouse in Kuching was een week lang niet alleen onze uitvalsbasis, maar ook onze thuis ver weg van huis. Je begrijpt dus wel dat het mij behoorlijk zwaar viel om afscheid te nemen van die lieve tattoo-vriendjes. Dag Ernesto, dag Chris en dag andere kerel van wie ik de naam na zo veel dagen nog altijd niet kan onthouden... Het ga jullie goed. Keep on baking those pancakes!;-)

Enfin, veel tijd om hierover te treuren kregen we niet, want de afgelopen dagen waren zo onwaarschijnlijk zwaar dat onze gedachtengang vernauwd werd tot zeer simpele overpeinzingen, als daar zijn: waarom doen we dit in godsnaam? Hoe ver is het nog? Wordt het nog steiler? Is dit eigenlijk wel menselijk? En wanneer krijgen we eten?
Ik heb het over de beklimming van de Mount Kinabalu, met zijn 4095m de hoogste berg van Zuidoost-Azie (het gebied tussen de Himalaya en Guinea wordt hiermee bedoeld).
Mensen van alle leeftijden en fitheidniveaus wagen zich eraan en het zou zelfs een van de makkelijkst te beklimmen pieken ter wereld moeten zijn (omdat je geen specifieke uitrusting en hulpstukken nodig hebt). Maar geloof me, dat is een understatement. Commercieel geinspireerd zelfs denk ik. Elke dag komen er zo'n honderd mensen naar het Nationaal park en als die de berg willen beklimmen, dan moeten ze ook logement, eten en transport ter plaatse regelen. Je kan niet anders. En dat is iets wat de beheerders duidelijk goed begrepen hebben, want echt uit alles wordt er geld geslagen (lockers, handdoeken, de shuttle-service, extra regenvestjes en handschoenen,...). Meer nog, de dag dat wij toekwamen hadden ze beslist om alle prijzen zowat te verdubbelen!

Dag 1 van deze trip was weinig spectaculair. Noem het een rustig aanloopje.
Op de luchthaven een taxi naar het busstation in Kota Kinabalu genomen en van daaruit meteen met een minibus doorgereden naar het Nationaal Park, zo'n 88 km verder. Amper daar of het begon gigantisch te gieten. De hele middag dus op onze (gelukkig heel mooie) kamer gebleven en vroeg in bed gekropen.
Maar op dag 2, om 8u, zijn we aan de bewuste klim begonnen. En ik kan het niet genoeg benadrukken, die is niet voor woesies. Ook al lijken die 8.7 km op het eerste gezicht misschien niet zo onoverkomelijk...
De weg is lang en het pad gaat de hele tijd stijl, bijna loodrecht naar boven. Of het nu loopt via aangelegde trappen of gewoon via een natuurlijke stenenophoping, er lijkt geen einde aan te komen. Doorzetten is de boodschap dus. Keihard blijven doorgaan, ook al doet het pijn.
Na 6 km afzien kom je aan in een resthouse en daar kan je rusten, eten (ongelooflijk lekker dinner- en ontbijtbuffet! Alleen jammer dat al dat eten door dragers naar boven gebracht moet worden. Dag na dag. Die mannen sjouwen tot veertig kilo per keer de berg op en ook al hebben ze het mss al honderden keren gedaan, ze zien geweldig af. En dat voor een hongerloontje. Minder nog dan een gids hebben ze, en die krijgt al maar 7 euro per tocht! Nu ja, die laatste doet dan ook echt wel heel weinig. Het pad is duidelijk aangegeven, dus daar is hij al niet voor nodig en hij geeft verder ook totaal geen uitleg over de planten ofzo. Hij loopt gewoon constant een paar honderd meter achter je. Beetje vreemd toch wel.), praten met andere klimmers (Belgisch koppel dat we als eens in Miri ontmoet hadden, terug gezien) en even slapen. Even bedoel ik hier heel letterlijk, want om 2u30 de volgende morgen moet je er alweer uit (Ook bijzonder pijnlijk, want ik heb amper geslapen omdat we op een kamer van vier lagen, samen met een luid snurkend Chinees koppel!), zodat je op tijd te top bereikt om de zonsopgang mee te maken. Wij- dat is Wouter, ik en Dean (een cameraman uit Brisbane, Australie)- waren eigenlijk veel te snel boven, zodat we nog een uur in de ijzige kou moesten wachten. Twee topjes, een vestje, twee truien, een regenjas, een sjaal, handschoenen en een haarband had ik aan en zelfs die uitgebreide, weldoordachte combinatie was niet genoeg om mezelf warm te houden. Gelukkig maakte de sunrise en de daaropvolgende ochtendstond alles goed! Hadden trouwens weeral dikke vette chance: het regende niet en er was amper bewolking. Komt weinig voor. Een fenomeel uitzicht dus op een prachtig maanachtig landschap!
Daarna nog een halve dag verder doorbijten, want na een beklimming volgt helaas een afdaling en die is zeker ook niet te onderschatten. Fysiek veel makkelijker uiteraard, maar je moet constant blijven focussen op al die steentjes en balkjes voor je en dat vreeeeeeet energie. Heerlijk wel om te zien welk traject je hebt afgelegd de dag ervoor (heb ik dat echt allemaal naar boven gedaan??? denk je de hele tijd) en nog fijner om nieuwe mensen hevig zwetend en puffend bergop te zien strompelen! ;-)
Om 12u weer helemaal beneden. En net zoals gisteren, juist voor de felle regen. Wat een timing! Of ja, misschien gewoon nog maar eens geluk. Want zoals je al weet... we lucky people! :-)

Ondertussen zitten we terug in Kota Kinabalu zelf. De grootste stad van de provincie Sabah, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is hier lelijk, compleet charmeloos en er valt geen bal te beleven.
Gelukkig zitten we in een deftig guesthouse en blijven we maar een nacht. Dean is er ook nog bij voorlopig, maar morgen scheiden onze wegen. Hij gaat dan een week naar Thailand en wij kiezen voor een heel rustig laatste vakantiedagje. Het plan is om de boot te nemen naar een van de vijf eilanden hier vlakbij KK en daar te relaxen in een sjiek resort. De enige inspanningen die we onszelf daar zullen toestaan, zijn lopen van strandstoel naar zee of zwembad en terug. En als het echt nodig is: een beetje snorkelen. Soms moet je gewoon streng zijn voor jezelf.

Kus,
X

Enne... just for the record. Dit waren onze (de kenners gaan het moeten toegeven, toch wel scherpe) tijden:
BEKLIMMING
-Timpohon Gate (1866 m) - Laban Rata resthouse (3272 m)= 6 km: 3u30
-Laban Rata- top (4095m)= 2.72 km: 1u45
AFDALING
-top - Laban Rata: stomweg vergeten te timen, veel gestopt alleszins om foto's te nemen (niet omdat we het moeilijk hadden :-))
-Laban Rata-Timpohon Gate: 2u30